Η Κόκκινη Πλατεία ήταν άδεια.

Μπροστά μου περπατούσε η Ναταλί.

Είχε ένα όμορφο όνομα η ξεναγός μου,

Ναταλί…

Η Κόκκινη Πλατεία ήταν λευκή.

Το χιόνι δημιουργούσε ένα χαλί.

Κι εγώ ακολουθούσα, μ’ αυτό το κρύο, Κυριακή,

τη Ναταλί…

Μιλούσε με φράσεις σκοτεινές

για την Επανάσταση του Οκτώβρη,

κι εγώ σκεπτόμουν ήδη

ότι μετά το Μνημείο του Λένιν

θα πηγαίναμε στην καφετέρια «Πούσκιν»

να πιούμε μια ζεστή σοκολάτα…

Η Κόκκινη Πλατεία ήταν άδεια.

Της κράτησα το χέρι, μου χαμογέλασε.

Είχε ξανθιά μαλλιά η ξεναγός μου,

η Ναταλί, η Ναταλί…

Μέσα στο δωμάτιό της, στο Πανεπιστήμιο,

μια παρέα φοιτητών

την περίμενε ανυπόμονα.

Γέλασαν, μίλησαν πολύ,

ήθελαν όλα να τα ξέρουν,

και η Ναταλί μετέφραζε…

Η Μόσχα, οι πεδιάδες της Ουκρανίας

και τα Ηλύσια Πεδία…

Όλα τα ανακάτεψαν

και τα τραγούδησαν.

Κι έπειτα άνοιξαν, γελώντας ήδη,

γαλλική σαμπάνια και χόρεψαν.

Κι όταν το δωμάτιο έμεινε άδειο

- όλοι οι φίλοι είχαν φύγει -

έμεινα μόνος με την ξεναγό μου,

τη Ναταλί…

Δεν γινόταν πια λόγος για φράσεις σκοτεινές

ούτε για την Επανάσταση του Οκτώβρη.

Δεν βρισκόμασταν πια εκεί…

Ανύπαρκτο το Μνημείο του Λένιν,

η ζεστή σοκολάτα «στου Πούσκιν»…

Είναι, ήταν κιόλας μακριά…

Πόσο άδεια μού μοιάζει η ζωή μου!

Όμως, ξέρω πως κάποια μέρα στο Παρίσι

εγώ θα γίνω ξεναγός

της Ναταλί, της Ναταλί…

υ.γ. πηγή